معبد سرخ

محمد پیریایی در آثار متاخر خود رابطه‌ی میان سطح نقاشی و طراحی‌ها و چاپ‌ها و سراميک‌هایش را نشان داده است. او از طریق چیدمان و عوض کردن برخی عناصر و شكل‌ها آثارش را شاخص می‌کند. چاپ‌ها و سرامیک‌های اخیر او بافتی بیانگر و خورده شده دارند. معماری دوران اسلامی در این آثار به مثابه‌ی ساختارهایی تغزلی، بیان‌گر و گاه دگرگون شده رخ می‌نمایند. این آثار رفتاری «جاکومتی»‌وار در خطوط و سطح دارند، نوعی خورده‌شدگی و ریختگی که تاریخ و آستانه‌ی معناشناختی آن‌ها را تراشیده و در تلاشی قرار می‌دهد. این فرم‌های زیبا هم در چاپ‌ها هم در سرامیک‌ها غالبا با پرداختی سوخته به نمایش درآمده‌اند، انگار که از شهری آتش‌زده به جا مانده‌اند. رابطه بیرون و درون کاوشی است که در بیشتر این آثار وجود دارد و تزیینات معماری و تراشیدگی ابزار و حجم‌ها و ضربه‌های خطوط جای یکدیگر را می‌گیرند تا نوعی دگردیسی را نیز نمایش دهند. ایستایی مجسمه‌ها از مشخصه‌های دیگری است که پیریایی در این آثار به آن توجه داشته و کشیدگی میل‌ها و برج‌ها و بناها یا وارونه شدن حجم‌های گنبدی قابلیت‌های دیداری حجم‌ها را افزایش می‌دهد. پیریایی در هر نمایش آثارش نشانی از پژوهش و هوشمندی هنرمندانه‌اش را نشان داده است.

مشخصات کتاب:

دو زبانه

جلد سخت

سایز: ۱۷ × ۲۴ سانتی‌متر

تعداد صفحات: ۱۱۹