«وجودگرایی» یا اگزیستانسیالیسم عنوانی بود که سارتر برای فلسفه خودش برگزید، اما این عنوانی بود که هیچکس از کسانی که فلسفهشان شباهتی با مضامین «وجودی» دارد راضی به پذیرفتن آن نشد. مفهوم «وجود» و «وجودی» به معنای جدید را سورن کی یرکگور، متفکر دینی دانمارکی، در نیمهی اول قرن نوزدهم متداول کرد و هایدگر شاهکار خود «هستی و زمان» را در دههی سوم آغاز قرن بیستم به تحلیل پدیدارشناختی و وجودی موجودی اختصاص داد که او را با نامی هستیشناختی «دازاین» یا «هستیگشا» مینامید. هایدگر پیشگام در ارائهی «هستیشناسی وجودی» به قصد رسیدن به «هستی» بود. با این همه، آنکه تا سه دهه بعد از جنگ جهانی دوم میداندار کل عرصه «فلسفه وجودی» با نام «وجودگرایی» بود کسی جز ژان پل سارتر نبود و همین بود که برجای «فلسفه وجودی» و دیگر عنوانهای مشابه همچون «فلسفه وجود» و «فلسفه هستی» نشست. جان مک کواری، خداشناس و فیلسوف دینی برجسته اسکاتلندی، در این کتاب میکوشد با بحثی موضوعی از مهمترین مضامینی که «وجودگرایی» را شکل میدهند، از کی یرکگور تا نیچه و داستایفسکی و هایدگر و سارتر و … نشان دهد که ریشه های اندیشه «وجودی» را تا کجا میتوان در تاریخ بشر پی گرفت و مضامینی مانند «دلشوره» و «مرگ» و «خود» و «زندگی اصیل» چگونه در این فلسفهها بحث شدهاند. اما بحث او به همینجا پایان نمییابد. او پس از پی گرفتن تاثیرات وجودگرایی در اخلاق، هنر، روانشناسی، خداشناسی و تعلیم و تربیت در قرن بیستم به ارزیابی انتقادی این فلسفه و نتایج خوب و بد و خواسته یا ناخواسته آن نیز میپردازد.
مشخصات کتاب:
جلد شومیز
سایز: ۱۴ × ۲۱ سانتیمتر
تعداد صفحات: ۳۹۲